Η εργασία με το ξύλο ως στοχαστική άσκηση τέχνης πολιτισμού.

• Η απλή εργασία με το ξύλο για την κατασκευή ενός χρηστικού αντικειμένου αναφέρεται κυρίως σε έναν εξωτερικό  χρηστικό σκοπό .   Η άσκηση μας όμως σε αυτό το εργαστήριο προσπαθεί να συν δέση αποκαλύψει  τον τρόπο, την αξία της σχέσης, το πώς κάνουμε κάτι, ως ιερότητα, ως ενέργεια ποίημα.

•   Είναι  το Ύφος μας στην σύνδεση δηλαδή  ο φυσικός τρόπος που χρειάζεται να κάνουμε μία δράση μία ενέργεια.

•   Η επαφή με την φύση μέσα από το υλικό  του ξύλου θα μας φέρει σε επαφή και θα μας επανα εκπαίδευση συνειδητά  με μία φυσική  διαδικασία ύπαρξης δράσης, όπως είναι και  η επεξεργασία του ξύλου. 

• Η  οργάνωση  και η επικέντρωση  στα εξωτερικά πράγματα όταν είναι συνειδητή μέσω και των εσωτερικών  αισθήσεών μας συνδέει με το δημιούργημα και την δημιουργικότητα ως αξία ανθρωπισμού. 

•  Το αντικείμενο αποκτά την σφραγίδα του την πνοή  του καλλιτέχνη. Οι συμμετέχοντες  ανακαλύπτουν μία σχέση  αγάπης. Το δημιούργημα μας παραπέμπει στο δημιουργό του.  Η αγάπη του να κάνεις ένα αντικείμενο με μία αρμονική οργάνωση των ενεργειών, μέσα από τη χρήση του σώματός. 

​              

          Η Φυσική διαδικασία 

             Μέσα από την πρακτική  μαθαίνουμε να οργανώνουμε το ανθρώπινο σύστημα μας αναπτυξιακά  με βάση το αντικείμενο που  

        θέλουμε να  δημιουργήσουμε.  Οργανώνουμε αναπτυξιακά  την  ενστικτική ενέργεια του εαυτού μας  με το να  καθοδηγείτε συνειδητά και  συστηματικά για να ενεργοποίηση και να συντηρήσει υψηλότερα κέντρα αντίληψης όπως η διαίσθηση η διορατικότητα η  εν συναίσθηση η συνήχηση ο λειτουργικός  συντονισμός τελικά η ανακάλυψη.

​​​​

          Υπάρχουν έτσι οι παρακάτω βασικές διαφορετικές λειτουργικές αρχές.

• Η αληθινή σύνδεση στο εδώ & τώρα, μέσα από το σώμα μας με τη ζωτική μας δύναμη ως ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο  ζωντανό ανθρώπινο σύστημα. 

• Η επικοινωνία ως μοίρασμα & πρακτική εξερεύνησης διαπροσωπικής στο εργαστήριο μεταξύ των συμμετεχόντων.

• Συνειδητή  ανακάλυψή της χρήσης των εξωτερικών αισθήσεων στην επικοινωνία. Το άγγιγμα ως προεξέχουσα αίσθηση για την εμπειρία της επικοινωνίας με το αντικείμενο και με το περιβάλλον, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες αισθήσεις  την όραση την ακοή τη γεύση η την οσμή.

• Σύνδεση οργάνωση της ενέργειας με βάση τα δυναμικά χαρακτηριστικά αλλαγής του πεδίου της ενέργειας όπως την κίνηση την δύναμη την κατεύθυνση το χώρο τον χρόνο την θέση την στάση την απόσταση τον ρυθμό το αίσθημα κλπ.

• Ο  σκοπός της αύξησης ,σύνδεσης υψηλής  ενέργειας διαμέσου της επαφής με το υλικό και ως  προέκταση με τη φύση. 

• Η επικέντρωση συμμετοχής  μέσα σε μία ανεμελιά μιας στοχαστικής κίνηση στο άγνωστο που τους οδηγεί αυθόρμητα σε μία αναίτια χαρούμενη κατάσταση .

• Blending το πραγματικό μοίρασμα ως μία εμπειρία αλληλοεπικάλυψης αλληλοπεριχώρησης ενεργειών χωρίς την αποξένωση η την συγχώνευση.

​

          Η χρήση της ξυλογλυπτικής στο εργαστήριο μας δεν αναφέρεται στην εργασιοθεραπεία  ούτε τόσο πολύ στη     

         χρηστικότητα η την αισθητική των αντικειμένων,  αλλά στην σύγχρονη μεταφορά μιας σχέσης με το υλικό ως αγωγή       

        και στην ενσωμάτωση  από τον σημερινό άνθρωπό  αυτής της αξίας της μόρφωσης  μέσα από την άσκησης της

       ξυλογλυπτικής.

​​

• Ο ελληνικός λαός δεμένος με το φυσικό περιβάλλον που τον περιέβαλε, επεξεργάστηκε το ξύλο, που ήταν άφθονο γύρω του, προκειμένου να φτιάξει ξυλόγλυπτα, αντικείμενα καθημερινής χρήσης και εκκλησιαστικά έργα, με τα οποία διευκόλυνε και ομόρφαινε τη ζωή του ή εκδήλωνε την ορθόδοξη πίστη του. 

• Οι ρίζες της ξυλογλυπτικής στον τόπο μας φτάνουν ως την αρχαία μυθολογία. Τα πρώτα ελληνικά ξυλόγλυπτα έργα στην αρχαιότητα ήταν τα ξόανα, τα οποία παρίσταναν θεότητες ή ανθρώπινες μορφές λαξευμένες σε στρογγυλευμένα κομμάτια από κορμούς δέντρων ή σανίδες. Τα χαρακτηριστικά της τεχνοτροπίας των ξόανων ήταν οι γραμμικές παραστάσεις, η σχηματοποίηση των μορφών σε μεγάλα επίπεδα χωρίς λεπτομέρειες. Ξυλόγλυπτα ξόανα δεν σώζονται, λόγω της φθοράς που υφίσταται το ξύλο στο πέρασμα του χρόνου, αλλά υπάρχουν σχετικές παραστάσεις σε διάφορα αγγεία, που έχουν βρεθεί σε τόπους λατρείας[1]. Ο μυθικός Δαίδαλος, του οποίου το όνομα  σημαίνει καταστόλιστος, περίτεχνος, πολύπλοκος, δεν ήταν μόνο αρχιτέκτονας αλλά και καινοτόμος ξυλογλύπτης. Στα χέρια του το άτεχνο και πρωτόγονο ξόανο ξέφυγε από την ακινησία και απέκτησε την ελεύθερη κίνηση. Αυτός απελευθέρωσε τα χέρια από το σώμα, ξεχώρισε τα πόδια μεταξύ τους και πρόσθεσε τα χαρακτηριστικά του ματιού, δίνοντας στο μικρό άγαλμα εκφραστικότητα. Ο Δούρειος Ίππος, μέσα από τις περιγραφές στην Ιλιάδα, καθώς και τα χρυσελαφάντινα αγάλματα, τα οποία ήταν ξυλόγλυπτα σκεπασμένα με φύλλα χρυσού και ελεφαντόδοντου, είναι γνωστά έργα στην αρχαία ελληνική ιστορία, που μαρτυρούν την ενασχόληση με την ξυλογλυπτική τέχνη[2].

• Η λαϊκή ξυλογλυπτική μάς έδωσε πολύτιμα έργα, στα οποία μπορούμε να δούμε την πορεία της μεταβυζαντινής τέχνης, έτσι όπως εκφράζεται μέσα από την πηγαία καλλιτεχνική διάθεση και τον αυθορμητισμό επώνυμων και ανώνυμων λαϊκών  τεχνιτών. Συγκρίνοντας κανείς την ανάπτυξη των τεχνών στον ελληνικό χώρο, διαπιστώνει ότι οι Έλληνες που ζούσαν σε περιοχές βενετοκρατούμενες, όπως στην Κρήτη και τα νησιά, ήταν προνομιούχοι, γι΄αυτό και καλλιέργησαν εύκολα τις τέχνες και τα γράμματα, σε αντίθεση με αυτούς που ζούσαν σε οθωμανικές περιοχές.

• ​

​      Διαβάστε περισsότερα:  https://tinyurl.com/yeyv7v3e

​​